Levenslessen op en naast de piste ...

Paardrijden blijkt niet zomaar een hobby. Steeds meer ontdek ik dat het ook nog eens vol levenslessen zit.

Zoals die keer dat het paard van zoonlief schrok van een passerende tractor, een onverhoedse beweging maakte en zoonlief in het zand beet. We lieten hem even bekomen maar verder geen medelijden: na vallen is het rechtstaan, het stof van je afslaan, terug opstijgen en weer doorgaan … Zoals in het leven zelf.

Een volgende les legde de lesgeefster balken op de grond en moest zoonlief zijn paard daarover leiden. Daarbij drukte ze hem op het hart dat hij niet naar de balken mocht kijken maar dat hij er reeds voorbij moest kijken. Anders zou zijn paard zijn aarzeling opmerken en er niet over willen stappen. En toen realiseerde ik me dat het ook zo in het leven is: je mag je niet blindstaren op hindernissen want dan worden die onoverkomelijk. In je hoofd moet het zijn alsof je er reeds voorbij bent. En dan gaat het gewoon vanzelf.

Een andere levensles leerden we in ‘the Old Horses Lodge’, een pension voor verwaarloosde, mishandelde en oude paarden en ezels. Ik wou zoonlief namelijk tonen dat er ook een keerzijde aan de medaille van dierenliefde is. Sommige mensen kopen een paard maar kunnen of willen er na een tijdje dan niet meer voor zorgen omdat het teveel tijd vraagt, teveel geld kost of wat dan ook. Met alle gevolgen van dien voor de dieren in kwestie: ondervoeding, hoefbevangenheid, longaandoeningen … Zo wilde ik hem tonen dat je een engagement pas aangaat als je de wil, de kennis en de mogelijkheden hebt om dat engagement ook op langere termijn aan te gaan. Het bezoek maakte alvast indruk op ons allen en zoon- en dochterlief mogen zich binnenkort peter en meter noemen van respectievelijk Sprite en Tinkerbell.