Een late roeping ...

Sinds de geboorte van zoonlief beklaag ik me regelmatig mijn eerdere studiekeuze en voel ik een (te) late roeping als medicus. Dan had ik ongetwijfeld veel plezier aan hem beleefd want hij blijkt meermaals een interessante kluif voor de arts die hem voor zich krijgt. Ook als niet-medicus sta ik trouwens veelal te kijken bij de vreemde verschijnselen die zich al eens manifesteren bij hem, maar nu ben ik helaas afhankelijk van anderen om de juiste medische term te weten te komen. Let wel: zoonlief is absoluut geen zorgenkindje. Dat besef ik heel goed en daar ben ik heel erg dankbaar voor. En daardoor zie ik de humor in van de medische terminologie die ik met de regelmaat van de klok mag aanhoren. Zo leerde ik de woorden adeno-virus, atypische kiem en streptokokkeninfectie (dankzij de huisarts), atopisch eczeem, koude urticaria en impetigo (dankzij de dermatoloog), lijmoor (dankzij de neus-keel-oor-arts) en sinds kort ook kaasmolaren (dankzij de tandarts).

Ik zei het reeds: mijn tandarts verdient een standbeeld en eeuwige roem. Zo heeft ze een tijd geleden ontdekt waar mijn stijve nek toch vandaan kwam . En bij het routineonderzoek van zoonlief zijn gebit stelde ze plots de vraag of zoonlief veel ziek is geweest met hoge koorts tijdens zijn eerste jaren ... Ik herinnerde me prompt zijn twee eerste levensjaren waarbij hij van ene infectie in de andere ziekte sukkelde met meer koortsdagen dan gewone, om over de nachten maar te zwijgen ... We zijn nog altijd getraumatiseerd. De minicrèche waar hij oorspronkelijk ging, heeft na een paar maanden zelfs uit eigen beweging gevraagd om toch maar een andere opvangoplossing voor hem te zoeken aangezien hij elke bacterie en elk virus leek op te pikken. Met acht oorontstekingen op één winter tijd als triest hoogtepunt en als gevolg een jarenlang totaal verziekt slaappatroon van ons hele Bollewerkje.

Ik moest dus even slikken bij de tandarts. Hoe ze dat wist? Momenteel is zoonlief volop aan het wisselen en veel van zijn nieuwe tanden blijken gele verkleuringen te hebben. Dat was me ook al opgevallen maar ik dacht dat die verkleuring normaal was en nog wel zou verbeteren. Nu blijkt dat de vele koortsdagen in zijn prille kindertijd de kiemen van zijn definitieve tanden hebben aangetast. Gelukkig zijn de bovenste voortanden grotendeels gespaard (die zijn het grootste en vallen dus het meeste op) maar zijn kiezen blijken erg aangetast. En dat betekent ook dat zoonlief waarschijnlijk een zwak gebit zal hebben want tanden die aangetast zijn met ‘kaasmolaren’, zijn kwetsbaar en erg gevoelig voor tandbederf. Een poetsbeurt overslaan, is vanaf nu dus zeker geen optie meer. Gelukkig zijn er nog apps op de iPad die het poetsen wat leuker maken ...

Reacties

Populaire posts van deze blog

Er waren eens twee poezenellen ...

De verjaardagsvloek ...

14 juni