Leren zwijgen ...

Ik moet leren zwijgen. Dringend. Maar soms kan ik me gewoon niet bedwingen en lever ik ongevraagd commentaar. En dat wordt meestal niet in dank afgenomen. Ik heb daarover in het verleden al een paar staaltjes geschreven, tot jullie grote vermaak ... (denk maar aan deze - of beter nog deze - en laten we vooral deze niet vergeten). Vroeger liet ik enkel mijn blik spreken maar ook dat zorgde soms voor agressieve reacties. Maar nu kan ik zelfs mijn mond niet meer houden ...

Gisteren gezinsgewijs naar een fastfoodtent gegaan want mijn liefste had een onbedwingbare trek in een burger. Zoonlief dook meteen in de binnenspeeltuin terwijl ik toekeek met dochterlief. Midden in de speeltuin zat een tweejarige peuter met frietjes en een potje mayonaise smaakvol te eten en te kliederen. Vond ik niet meteen een goed idee want vooral peuters smeren en morsen overal eten, en dan vooral sausjes, en daar rollebollen al die andere kinderen dan doorheen. Maar ik zweeg. Een andere moeder sprak de mayonaisemama wel aan.

"Zou je dat potje mayonaise alsjeblieft willen wegnemen want mijn kind is allergisch daaraan." Een beleefde en terechte vraag lijkt me zo maar mayomama ontstak in een vlammende colère. Wat die moeder wel dacht. Allergie aan mayonaise, hahaha, my ass ... De allergiemoeder bleef geduldig : "Mijn kindje is allergisch aan eieren, en in mayonaise zitten eieren, weet je wel." Waarop de mayomoeder nog bozer werd om te besluiten met : "Blijf dan thuis met je klotekind!" En op dat moment kon ik dus niet meer zwijgen want dat was er gewoon te ver over. Sinds wanneer is een kind met allergieën nu ook al een paria ? Ik merkte fijntjes op dat er trouwens helemaal niet mag gegeten worden in de binnenspeeltuin : etenswaren, drinken en schoenen blijven eruit om ongelukken en geklieder te vermijden. Maar dat was duidelijk olie op het vuur. Ze haalde het eten - en een brullende peuter - wel uit de speeltuin maar wierp me de rest van de tijd steeds opmerkingen naar het hoofd als 'Ben jij altijd zo belachelijk ?", "Stomme trut die je bent !" enz. Ik negeerde haar straal en concentreerde me op de pret van mijn tweetal.

Dat negeren werd even heel moeilijk toen mayomama tijdens een zoveelste gevecht met haar peuter domweg van haar stoel donderde en plat tegen de vlakte sloeg. Ik heb maar gedaan alsof ik het niet zag en hard op mijn tanden gebeten om niet in lachen uit te barsten. Ik vermoed dat ik anders een plens cola in mijn nek had gekregen van die oorlogsgezinde mayomama. Eigenlijk vooral zielig toch. Je gaat daarheen voor een gezellig uitje. Je laat je kinderen lekker dollen en veegt voor een keer vierkant je voeten aan de voedingsleer. Geen idee hoe je daar dan opgefokt kan zitten, klaar om uit te halen naar alles en iedereen. En dan vraag ik me altijd weer af wat er toch met de kinderen van zulke ouders terecht moet komen. Als agressie - ook al is het maar verbaal - zo evident en normaal is.

Ben ik eigenlijk de enige die dat doet of kunnen ook jullie niet zwijgen in dergelijke omstandigheden ?
 
Geluidloze zwaai,
 
Linneke